25. Bölüm

Körü körüne aşk denebilecek ve sorgu sûal edilmeyecek hissiyat yeni sözlerle duyarlılık.

Karşılıksız ve marazî.

Ne bileyim , “işte öyle bir şey “ olsa gerek.

İnsanlar, kimileyin doğup, büyüdükleri köye,kasabaya,şehre küfrederler,kötü söz , beddua ne bileyim , ederler de ederler.

AMA farkında değildirler;  kabahati görmek,anlamak ve sahiplenmek ,insanın,maalesef hayatı boyunca yapamadığı,yapmakta ciddi zorlandığı bir insanî haldir.

Bu cümleyi neden kurduk!

Kurduk çünkü insanın, şehrine karşı,aklını,fikrini bozduğu , bütün o dellendiği işleri yapan da , gene kendisi gibi başka bir insandır.

Ya da insanlardır. “” Meselâ” , TARSUS’ta ciddi bir para ticareti işi vardır.

Vardır da sana ne bundan!Sen kendi işine bak, türkülerini söyle, temizliğini muhafaza et.

İnsanın , geçen zamanla bir türlü çözemediği, aslında çözmeyi de düşünmediği bir derdi vardır. Bu derdi, genelikle biz  tipteki toplumlar yani pek fazla DÜŞÜNMEYEN , düşünmek de istemeyen, çoğunluk  ahla ofla yaaa amaaaanlarla pansuman ederek geçirenler, içsel olarak hissetmezler.

Fakat bu öyle bir iç yangınıdır ki, pamuğun alev almasına benzer.PAMUK, çok sessizce tutuşur.Hiç fark etmezsiniz.

ALEVLER , dikkatinize düştüğünde, yapılacak tek şey, ceketinizi alıp, gitmektir.

Burada, içimize düşen alevin nasıl sözcüklere , oradan cümlelere,ordan da cümle öbeklerine yol alıp,sayfaları meydana getirdiğini .

Bizleri artık pek de uyutmadığını.

Başka türlü de tedavi tarzımızın olmadığından hareket eder(s)ek,aşkın tutkuya , tutkunun da TARSUS (akıl) tutulmasına dönüştüğünü , yüreklice belirtmemiz gerekir.

Diyebilmeliyiz ki, “ BİR AŞK YANMALI İÇİMİZDE / AKŞAMLAR DAHİL, HER ŞEY BÎÇAREDİR O VAKTE( nefeste – demde ) ” …

Artık ANNEMLE babamı evlendirmek vakti , anlatımı gelmiş olmalıdır ruh demimize.

Kimi anlatım geriye dönüşlerimizde , olabilecek hata ve tekrarları hoş görmenizi dilemiştik.

Anlatımımız,  bir ileri, bir geri; tarihe el feneri tutuyoruz sanki…Bulundukları yerden kaldırıyor, yazının içinde işgâl edeceği yer kadar meşgûl edip,gerisin geriye , muhafaza edildikleri tarih kesitine intikâl ettiriyoruz.

Bizimkiler, 1951 Martı’nda evlenirler.

ANNEM , eski bir MERSİNLİ ailesinin kızıdır. Baba dedesinin adının , MERSİN ticaret odasının girişindeki “”kurucu” listesi yazılı ,  mermer kaideye baktığınızda , ikinci üye olarak kazındığını görürsünüz. Bundan da büyük erinç duyduğumuzu belirtelim ayrıca :

Hacı Ali Seydavi.

Baba emmioğlum , (büyük) Hüseyin SUNGUR’un verdiği bilgiye göre , o zaman da bugünkü TARSUS Ziraat Bankası merkez şubesi aynı yerde imiş ve   ikinci katında  da ,  şehir klübü gibi bir mekân varmış. Eşraf,orda yer içer, özel günlerini ,olduğu olabildiği  kadar yaparmış.

İşte o mekânda , hayli fiyakalı bir düğün yapıldığını ben, dedemin küçüğü Sabri Amcamız  oğlu, rahmetli Hüseyin Sungur’dan dinlemiştim.

ADLİYE başkâtibi ,Tarsus müdafayı hukuk derneği kurucularından , belediye meclis üyesi(*) Burhan Kemal , elbette tek oğlunu , sıradan bir törenle evlendirmesi düşünülemezdi.

(*) Bkz…Yakın Tarihte Tarsus, Hikmet ÖZ, sayfa : 190…

Maalesef, düğünle ilgili olarak , elimizde hiçbir resim yok.

Yeni evliler, bugün tadilât gördükten sonra , tekrardan yuvaya dönen ( ZORBAZ vakfımız tarafından belediyeden devranılan ) büyük dedem Gafur Efendi konağında, kendilerine ayrılan odaya yerleşirler.Annemin, “ ayrı bir ev” isterim dileği, bir süre yerine getirilmeyecektir.

Daha geniş bir “konak hikâyesi” okumak isteyenler olabilir aramızda. Lütfen , pek kıskanarak okuduğum , Semiha Ayverdi Hanım’ın , doyumsuz , “ İbrahim Efendi Konağı” anlatısına göz atınız.

Evvel, tam doğum tarihini bilmediğim bir “ablam”, benden önce doğar.

 Birkaç saat sonra ölür.

Galiba yayla zamanıdır zîra en küçük halam,”Duyar duymaz hemen Tarsus’a indik “ demişti bana.

Bu ani yitikte kabahati olduğu düşünülenler, çoktan sonsuzluk katındadırlar.ANMAK veya anımsatmak, anlamsız bir iç sızısına neden olur ve yersizdir.

Annem Nemide Hanım ile babam İbrahim Bey ; 1957 olmalı. İstanbul Rumeli Hisarı...