Dikkatli TARSUSLU okuyucu, 15. Bölümün son  cümlelerinde , babamızın henüz evimize gelmediğini fark edecektir.Hadi artık babamızı evine getirelim ; karanlık çöktü, kendisi de hayli yorgundur…

Bizim VİLİS CİP, bağ kapısının hizasında durur, eskimiş kapı kerestelerinin , haniyse yüzyıldır büyük bir sabırla sürtünmelerinden meydana gelen musikî, yani o meşhur “” cazzz”” sesi, duyulurken beraber,sekiz on yaşlarındaki , açık buğday benizli çocuk, karanlıkta bile babasını görebilen(!)  gözleriyle,yokuş aşağıya , vilisin farlarına doğru , bir koşudur tuttururdu.

Bu koşunun her tekrarlanışı, ruhda aynı lezzeti ,aynı derin kokuyu bırakabilen manevi bir alıştırmaydı sanki.

TAHTA sofadan , yine tahta merdivenleri kırarcasına , uçar adımlarla inmek!Ninem Besime Hanım’ın , “” Dur oğlum, yavaş ,kıracaksın basamakları “ şeklinde düzenli çıkan tenbih cümleleri…

SOFANIN tam altında, adeta betonlaşmış minik çukur dolu toprak yüzeyden , neredeyse bir adımda geçmek!

Bu bir manâ zorunluluğu ; yüreğimizden yokuş aşağıya akacak olan .İnsanın , çocuk yaşta bile,coşkusunun yularını , pervasızca bırakabilmesinin hürriyeti.

AMA yaşamın , üzerimize getirip bıraktığı işler, her zaman bu denli düzenli gitmezdi.

O yokuş aşağı kavuşmalara koşmalarımız!

DİZLERİMİZ, dirseklerimiz,hatta avuç işlerimiz.SAYISIZ yırtılma,kanama kalıntıları ile doludur.RUHUMUZUN , sanki bir coşku seli halinde esaretten fırlayıp gidişindeki dikkatsizlik , toprağa gömülü sivri bir taş ucuna, yahut haniyse kördüğüm olmuş , iki avuçluk bir diken öbeğine , ayağının takılıp, o hızla giden küçücük gövdenin , yüzüstü çakılıp sürünmesiyle neticelenirdi kimileyin.

HİÇ bir sözcüğün anlatımda yeterli kalamayacağı bu kavuşma duygusunun doyması,anca , belindeki askerlik günlerinden kalma müzmîn “” bel”” ağrısının izin verdiği ölçüde,yana eğik halde arabadan çıkan babanın göbeğine doğru sokulan sarı baş,bu babanın  beline  de , olabildiğince  sıkı dolanan çocuk kollarıyla  ,kendi sükûnetine kavuştuğunda, bundan daha iyi olamayacağını hisseden bir güven içinde olurdu.

BU şekilde kâinattan nasîbini alan gönül,artık büyük bir saadet ve içtenlik teşekkürü içindedir.

KORKU

İnsan,hele bizim çocukluk yıllarımızda ,KORKULARLA büyümüştür,büyütülmüştür.Bu tespit ve itirafı,kocaman bir kale duvarına yerleştirilen , kucak büyüklüğündeki kesme bir taşın,dışarıya en ufak bir taşması , pürüzü olmaksızın ,yuvasına oturmuş olması mecazıyla anlayabiliriz.

BU korkuların kol gezmediği ev yoktur topraklarımızda.BENZERLERİNİN aksine , babam bizi dokunarak sevmiş olsa da, yine de , gerilerden getirdiği bir eski tüfek   , sertlik tutumu , elbette vardı.BİZİM topraklarımızın insan malzemesinin, ezici çoğunluğunun ortak paydası,günahlarının farkında olmayan babaların varoluşlarıydı.

Bu satırları,ister istemez, suratı asık bir halde yazıyor olsam da,o zamanları düşünüyor olmanın yaşattığı gayrı ihtiyari zihinsel bağ,köprü, daima bir insanî iç sızısına bizleri alıp, götürür.

BABAMIZ İbrahim Bey, bizleri her nasıl sevdiyse sevsin , savaşçı bir baba olmamanın , çocuk yaşlarımızda anlayamadığımız iç burukuluğunu , pişmanlığı yaşamış olmalıdır ki, 53 yaş gibi , erkencecik bir vakitte, bizleri babasızlık deryasına terk edip, gidiverdi bir AĞUSTOS yayla zamanı…