AMA çocuk aklı ve ümidiyle,sürekli babasını özleyen , küçücük sarı kafalı(*) bir çocuk için ,bağevlerinin aşağı sofasından,hele de geceyse, uzakdan HAPKAPAN yokuşunu tırmanan her motor sesini , VİLİScip homurtusuna benzetmek kadar normal bir şey olmamalı,değil mi!

(*) BAĞ komşumuz , rahmetli AVCIOĞLU MÜMÜ ( Mürüvvet ) “halamın “ bana taktığı lâkap.

Evet o günler nense diye düşünüyorum bu satırları yazarken,çoğunlukla.

EVET, o günler nedense bambaşka kokularla özlenen , özlenmesi gereken hayal zamanlarımıydı!

İsterseniz burada , DARIPINARI’nda çay ve ihtiyaç molası verir gibi duralım, bu zamanların üzerinde azcık eyleşelim(mi)…

GÖZÜMÜZÜ açıp, çevremizin farkına vardığımızda İLK GÖRDÜĞÜMÜZÜ hatırladığımız “elektirikli” olduğunu sandığımız nesne , KOLÇAKLI telefondur efendim.Hatta bizim VİLİS CİBİN bile mahalleye / o zaman MithatPaşa idi bugünkü ANIT / gelişi , çocuklara seyir olurdu çoğunluk.

DEMEKKİ son 50 yıl içinde, bir toplumun temel kullanım eşyalarındaki, toplu değişimi , an be an yaşayanlardanız.Ki bu , işin ruhunu yürekten hissedenlere, çok büyük bir BİLGİ alanıdır.

Unutmadan.

GAZOCAĞINDAN nasıl ayrılıp, “ bütangazlı” ocaklara geçtiğimiz günü , gerçekten “” dün” gibi hatırlarım.MithatPaşa, 278. Sokak, 21 numaralı evin altkatında idik. Skoda marka bir pikaptan,babamın kuzeni Oğuz Sungur indi ve ardından gelenin bir elinde mavi ,silindirik bir nesne , koltuğunun altında da ,dikdörtgen bir karton kutu vardı.

“Çok memnun kalacaksınız yenge,çook” dediği karton kutu açıldı,içinde üç tane “ ateş gözü” olan , beyaz renkli emayeden bir ocak çıktı.

Beraberindeki usta da , elindeki o “ mavi silindirik” nesnenin başındaki musluğa ek bir parça takarak, plastik bir boruyla ocağa bağladı, musluğun düğmesini biraz oynattı , gazın gitmesi için.

Kibritle , ateş gözlerinin düğmelerini bastırıp, çevirerek, kibriti tutunca, faşş diye gözler , mavi bir alevle yanmaya başlamaz mı !

Ne ispirto hokkası, ne kibriti ispirto yuvasına dengeli yaklaştırma, ne de POMPA eziyeti.

İŞTE mutfak devrimi bu değil de nedir!

Bugün geldiğimiz “yaşam” kalitesi noktasında, aradaki farkı hakkıyla kavradığımız ölçüde, algı gücümüz yükselir.