Sonra!

Evde hamam edileceğinde, avluda  çamaşır yunacağında veyahut da tandır ekmeği yapılacağında, bu kuru çubuk ve elmaların çabucak tutuşturucu yeteneğiyle çamaşır ve hamam kazanları ile tandır ocakları,çabucak yanıp, ısınırlar.

Kısaca ,aynen devekuşu gibi, pamuğun zerresi israf edilmemiş olur.İşte bu şif çeken gündelikçilerin başına babam,mûtemed adamlarındn olan Kadir Abiyi koyardı.İşçilerin arasında dolaşıp,dikkatlerini dağıtmamam için,Kadir Abi’nin tatlı sert , çopur artığı kızgın gözlerinden faydalanırdı.

“Kadir,şuna bir kız da, ayak altında dolaşmasın,yukarı çıksın” deyince, Kadir Abi,bu ufacık parlak koyu sarı bukle bukle saçlı,yeşil gözlü “ağasının “ oğluna,gizli bir tebessüm ederek,gôya kızardı.

Gülerek kızmasına rağmen ,yalanım yok, ödüm patlardı o çocuk aklımla Kadir Abimden.

Ben de o hızla ,fırlardım yukarıya.Tabii kapıya yakın  kısmı kesme taş, kalanı ahşap merdiven basamaklarını,kimbilir hangi heyecanla ve nasıl adımlardım ki!

Bizimkilerin dediğine göre, bu evde , 1958 yılına kadar ,dedemlerle birlikte oturmuşuz.

ŞÜKRÜ DEDEM geliyor…    

İstanbul’un  Tuzla ilçesine  , 1954 yılında ,Amerikan VİLİS cip fabrikası kurulur. Hem askeri hem de sivil amaçlar için üretim yapacaktır bu fabrika.

Babamlar da, o yılların yetersiz yol koşulları ile başa çıkabilecek ,yegâne araç olması itibariyle , “yesyeni” gıcır bir VİLİS CİP alırlar.

Zaman , ellilerin sonudur, belkide altmışların başı olsa gerektir.

O zamanın köy yollarını hayal meyâl hatırlayan biri olarak , bu CİBİN ne denli faydalı bir “tarım-üretim katkı “  aracı olduğunu düşünüyorum.Yine büyüklerimden ve bizim köyün kıdemlilerinden hatırladığım kadarıyla,  TARSUS ovamızın SEYHAN nehrine  bakan topraklarını , nehrin akıl almaz taşkınlarından korumak amacıyla , adeta ,günümüzden 5000 yıl kadar önce yaşamış ve toprak ıslahında gerçekten üstün akıl sahibi SÜMERLİ( ya da ŞUMER )  atalarımız gibi Adana’nın güney batısından itibaren , bizim AKDENİZ yönündeki   komşu köyümüz,  BAHARLI’nın burnunun dibine kadar  gelen , tahminen 40 ya da 50 kilometre uzunluğunda , bir anlamda “sel kıran “ diyebileceğim bir SED yapılmıştı.ANCAK zannedersem, babamın ölümünün ertesinde , 1970ler olması gerek , bu SED ile SEYHAN arasındaki arazilerin , yakın bir geçmişte   , devlet tarafından “gözden çıkarılmış arazi” olarak tasnif edildiğini  duymuştum. ZİRA , SED nihayet bizim köyleri olabildiğince koruyabiliyordu,fakat nehirle arasında , bizlerin BUCAK TOPRAK diye isimlendirdiğimiz araziler , maalesef düzensiz taşkınların tecavüzünden kurtulamıyordu.